Κάθε φορά που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια κρίση η απάντηση είναι η μελέτη της ιστορίας μας. Αλήθεια έχουμε ποτέ αναρωτηθεί γιατί αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως μια σχολική εκπαιδευτική υποχρέωση, ως ένα απλό μάθημα του σχολείου, ως ένα πεδίο στο οποίο πρέπει να εντρυφήσουν μόνο οι κοινωνικοί επιστήμονες; Η ιστορία, -η καταγραφή, η μελέτη και η εκμάθηση της- εκκινά από τα ομηρικά έπη και τα παραμύθια του Ηρόδοτου, τις λεπτομερείς αφηγήσεις του Ξενοφώντα, την πολυεπίπεδη και επιστημονική μεθοδολογικά συγκροτημένη εργασία του Θουκυδίδη και με την διαμόρφωση των σύγχρονων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αναγάγεται σε μια ξεχωριστή και ευδιάκριτη επιστημονική παράδοση. Μια επιστήμη που αφορά την ανθρωπότητα και τις επιμέρους κοινωνίες στο σύνολό τους, καθώς μέσα από τη μελέτη της δίνονται απαντήσεις για όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης και κυρίως αναπτύσσεται μια προβλεπτική δυναμική του μέλλοντος. Εάν η ιστορία επαναλαμβάνεται «είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα» τότε αυτός που διαχειρίζεται τη γνώση και την κατανόηση του παρελθόντος είναι σε θέση να προβλέψει ή σωστότερα να διαβλέψει εικόνες από το μέλλον. Γιατί λοιπόν αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως υποχρέωση και όχι ως μια συνθήκη βαθύτερης κατανόησης των ανθρώπινων κοινωνικών, της εξέλιξης, της προόδου, των αρνητικών συγκυριών, των συνθηκών ευδαιμονίας ή δυστυχίας για το κυρίαρχο είδος και κατά συνέπεια για τον πλανήτη μας;

Στο Gotoclass θέλουμε να δούμε την ιστορία ως κάτι εκ βαθέων σημαντικότερο από ένα μάθημα σχολείου. Με σεβασμό και προσήλωση στις μαθησιακές υποχρεώσεις, τα ζητούμενα που καθορίζονται από την εξεταστέα ύλη της κάθε χρονιάς, φροντίζουμε οι μαθητές μας να αγκαλιάσουν τη μελέτη της ιστορίας ανεξαρτήτως των προσωπικών τους εκπαιδευτικών στόχων, πολύ απλά γιατί η ιστορία είναι μια «γλώσσα» που αφορά τους πάντες. Έτσι, ανακαλύψαμε μια συνέντευξη της ιστορικού Μαριάννας Κορομηλά στην Lifo και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να τη διαβάσετε έχοντας ξεχωρίσει μερικά αποσπάσματα.

«Είμαστε το πιο ανιστόρητο έθνος του κόσμου. Κοκορευόμαστε ότι γνωρίζουμε την αρχαία ιστορία, θαυμάζουμε την κλασική εποχή και είμαστε ένας λαός που αν τολμήσει κάποιος να ψηλώσει λίγο παραπάνω, θέλουμε κατευθείαν να του κόψουμε το κεφάλι».

«Αν ανατρέξουμε στις σελίδες της Ιστορίας, γνωρίζουμε ότι κάθε γενιά περνά μια περίοδο ανοδικής πορείας με κίνητρο τα ισχυρά όπλα της αισιοδοξίας, του αγώνα, της θέλησης. Αλλά και μια περίοδος πίκρας, απογοήτευσης, ταπείνωσης και πτώσης. Είναι η στιγμή που ανακαλύπτεις, περίπου μετά την ηλικία των σαράντα ή πενήντα ετών, ότι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκες όχι μόνο δεν έγιναν αλλά χειροτέρεψαν και ανατράπηκαν. Κάθε γενιά, λοιπόν, θεωρώ ότι ζει μια κοινωνική και ηθική καταστροφή. Ως ιστορικός, έχω το προνόμιο να ζω μέσα από τις ζωές των άλλων, είτε σύγχρονων είτε παλαιότερων περιόδων. Σκέφτομαι, μελετώ και συγκρίνω. Με θλίβει απεριόριστα, λοιπόν, το ότι η περίοδος αυτή τιτλοφορείται ως εξής: ‘η ευτέλεια των πάντων΄».

«Η ευτέλεια είναι ένα διεθνές φαινόμενο που καλύπτει τομείς όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία και οι αξίες. Είναι μια εποχή παγκόσμιας παρακμής. Σ’ αυτό συμβάλλει και η ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας, την οποία δεν έχουμε καταφέρει να αφομοιώσουμε, με αποτέλεσμα να είμαστε θεατές της επονομαζόμενης ψηφιακής δημοκρατίας».